Publicacións

Mostrando publicacións desta data: outubro, 2021

Dito 83 : Tempo de magosto

Imaxe
  Tempo de magosto As cepas da Ribeira, choram coa geada do novembro, as vides engurrunham, sabedoras que vem o inverno. Sangam os seus folhatos, sabendo-se enterrados; len no aire o outono i estoupam vermelhos. Cheira lume de frouma, jantares de defuntos. Vinho novo nas jerras, flor de carvalha nos sepulcros. Manhás de leite fervido e de castanhas asadas. Papas de flor de farinha, arrebanhando-as na pota. 🌟 Moradelha editora

Dito 82 : O parmadinho Rafael

Imaxe
  O parmadinho Rafael Move o cu nugahám que come-te a preguiça; tiveches a vida regalada e nom quigeches aproveita-la. Arrebanha o pouco que che quede, que nom se veja nim fecha do que eiqui aconteceu-se, entranto nos loureiros durmias. Tapai os buratos todos, que no quede ningum rasto, que nom se veja nim pinga, do medo que poido convosco. Ide durmir se podedes, sem molestar aos meninhos, que nom tenhem culpa ningunha, das cousas que vos tormentam. Um jardim vos regalarom e chimpastes quanto havia; engordou-vos bem o egoísmo, puido convosco a avareza. A vosa pesada carga, nom serei eu quem a leve, ainda que só há de ter palha, nom serei quem cha leve. Mira o teu irmao Venancio, que nom para de carrejar e desperta já Rafael, que vas morrer parmado. Move o cu Rafaelinho e a ver se vas aprendendo, que o que na casa falamos, nom hás de ir padricando. 🌟 Moradelha editora

Dito 81 : Angelina

Imaxe
  Angelina Passava as tardinhas debulhando milho, no pé da lareira. No seu pé o miquinho botava-lhe um olho, ao cambiar de espiga. Eu sei que rezava mentres debulhava, a tia Angelina. Pedia-lhe a Deus por nós, que saúde nos dera, nos dera fortuna. Nas tardes do inverno, a tia Angelina debulhava o milho. No pé da lareira, roncava o seu Pitís, no pé de Angelina. Orava pro nobis rezando o rosário, contava graos milhos, a tia Angelina. 🌟 Moradelha editora

Dito 80 : Carme de Vito

Imaxe
  Carme de Vito (dixit) - Bem clemente és ho !. - Quanto che gosta a jogueira !. - Ide aos figos, que já madurarom ; hai bem deles, no pé do valado. - Quanto che gosta a jogueira ho !. - Pareces o tio Clemente, que sempre andava nela. - Ide aos figos, que já madurarom e sabem muito. - Nom sejades clementes e descansai da brisca. - Deixai a jogueira, que hai figos maduros, no pé do valado.                     🌟 Moradelha editora