A Cortiza

  Antonio Villar Febrero O que se sabe e o que se supón que poido pasar Se sabe que se chamaba Antonio, que o alcumaban (Caraveleira) e que nacera no fondo do Lugar, na casa onde hoxe vive Virxinia coa súa familia, un primeiro de ano de 1912; alí crecería e asistiría á escola do Cruceiro salvo nos días que tivera que axudarlle a seus pais a traballar as terras ou en ir pro monte co gando; logo faríase mozo, iría ás mozas e acabaría casando e tendo familia, se non fora porque algúns moi lonxe de alí e sen sequera coñecelo de nada, decidiran privalo da súa vida cando solo contaba 29 anos. Se sabe que o campo de concentración alemán de Mauthausen non estaba en Alemaña, que estaba en Austria, situado ao lado dunha canteira de pedra onde obrigarían a traballar aos alí recluídos baixando e subindo as 186 empinadas escaleiras cargados con bloques de granito, pedras que outros xa se encargaran antes de ir rompendo dos penedos da canteira, e todo iso a base do seu propio esforzo físico mo...

  Cancelas do cruceiro Pugerom-lhe cancelas à casa onde eu nascim. Agora os meus miquinhos nom podem entrar nem sair. Minhas almas amigas, ham de travessar portas, tenhem que correr pechos, para virem junto a mim. Pecharom com cancelos as portinhas do rancho. Encherom de cancelas a casa do cruceiro. Pugerom um valado e fecharom o patio, que fora dum Monea, quedou sem aira o cruceiro. Já a ninguém lhe acorda o bar do Antonio Garcia. A jogueira da escoba, o café de milho e chicória. 🌟 Moradelha editora

  Palheiro Sei que é uma cousa incrível. Mentres botava a sesta, no palheiro do Curro, clavei a agulha no cu. Ao melhor há mais dumha i espertei de súpeto. Do sobressalto petei cum feixe de pitelos. Eram ponlas mimosas, coas puntas afiadas dos golpes da machada e houvem partir a crisma. A cara feita um cristo e uma agulha no cu, mira se é incrível, o que passa no Curro. 🌟 Moradelha editora

  Encontro co pasado Encontros que podían haber ocorrido      Coincidiran un dia en Santomé e déranse un forte abrazo despois de mais de corenta anos sen verse nin apenas saber nada un do outro. Maruxa e Ramiro naceran nun mes de febreiro con solo dous días de diferencia de facía xa bastantes anos; asistirían a mesma escola do Taller coas mesmas mestras, e tamén xogarían a algúns dos xogos de rapaces que había naquela época; xa de mozos botarían tamén mais dun baile nas festas do lugar e de algún dos pobos do arredor; logo o tempo iríase encargando de levar a cada un a destinos e lugares diferentes.      Ao rematar a escola primaria, Maruxa fora estudiar maxisterio a Ourense e acabaría aprobando as oposicións para ser mestra, mentres que os pais de Ramiro, fose que non quixeran seguir a recomendación da súa mestra para estudalo, fose que non quixeran pagar os seus estudos con non menos recursos que os dos pais de Maruxa, ou fose que preferiran qu...