Dito 84 : Encontro co pasado
Coincidiran un dia en Santomé e déranse un
forte abrazo despois de mais de corenta anos sen verse nin apenas saber nada un
do outro. Maruxa e Ramiro naceran nun mes de febreiro con solo dous días de
diferencia de facía xa bastantes anos; asistirían a mesma escola do Taller coas
mesmas mestras, e tamén xogarían a algúns dos xogos de rapaces que había
naquela época; xa de mozos botarían tamén mais dun baile nas festas do lugar e
de algún dos pobos do arredor; logo o tempo iríase encargando de levar a cada
un a destinos e lugares diferentes.
Ao
rematar a escola primaria, Maruxa fora estudiar maxisterio a Ourense e acabaría
aprobando as oposicións para ser mestra, mentres que os pais de Ramiro, fose
que non quixeran seguir a recomendación da súa mestra para estudalo, fose que
non quixeran pagar os seus estudos con non menos recursos que os dos pais de
Maruxa, ou fose que preferiran que se quedase na casa para axudarlle a
traballar as terras que tiñan, o resultado sería que Ramiro acabaría emigrando
pero non antes de cumprir os vinte anos nos que permanecería en Santomé.
«Eu voume a cama tódalas noites pensando en
Santomé, dicíalle Maruxa
a Ramiro xa sentados e tomando un café no novo bar do pobo
-e que sentes
cando pensas, ¿nostalxia ou son solo recordos?, preguntou Ramiro
-recordos por
suposto, pero tamén morriña, melancolía, ganas de volver, cada vez mais, respondeulle
ela
-¿e ganas de
quedarte a vivir aquí?
-claro que si,
pero tes a vida noutro lugar e tamén están os fillos e os netos
-pero ti es
consciente que si volveras a vivir aquí a vida xa nunca sería a que fora antes
-claro que
non, pero por outro lado gustaríame, aínda que así fose
-eu creo que o
que nos pasa é que o cerebro engánanos, temos a percepción de que antes todo
era mellor e non nos acordamos tanto do mal que o pasamos como de canto nos divertiamos
-falando así,
parece que ti pasáchelo moi mal mentres estiveches aquí
-pois, que
queres que che diga, de rapaz facíanme traballar en algo que non era do meu
agrado; cando saía da escola raro era o día que non había unha nota encima da
mesa para ir ao encontro de meus pais onde queira que se atoparan, para
axudarlle ao que estivesen a facer, e aínda me daba mais rabia ver como outros
rapaces quedaban a xogar no Souto ou no Taller
-aí debías de
sentirte un afortunado por ser teus pais posuidores de tanto capital, pensa que
outros malamente tiñan para comer
-¿afortunado
dis?, eu o que me sentía era como un escravo, e na miña casa fame non se pasaba,
pero facíanme comer o leite coa bica de millo cando a min o que me gustaba era
o pantrigo, e os xamóns apenas se probaban porque había que vendelos para
comprar as novas crías de porcos
-probe, non
sabes a pena que me das; quen lle dera a moitos ter leite cando nin sequera
tiñan vacas, mal podían facer a bica cando o millo que collían acabábase nuns
meses e terían que repartilo si querían criar un porco
-e a pesares
de todo iso que me dis, ¿ti non te das conta de que nos esta a enganar a mente
ao querer esquecer esas necesidades e miserias quedándonos solo cos bos
recordos?
-si así fose
supoño que o fará para que sexamos mais felices, suavizando as asperezas e
deixando que recordemos solo os bos momentos
-¡sabes o que
che digo!, que ti sempre fuches unha inxenua, cun gran corazón, iso si, pero
inxenua; penso que teus pais equivocáronse co nome que che puxeron, deberíanche
de haber posto Cándida
-o que ti
digas, pero pensa no desastre emocional que sería vivindo sempre na tristeza.
¡Que sería de nos si non se calmara a pena e a angustia que sentimos polos
familiares mortos!
-¿ti pensas
que calquera tempo pasado foi mellor?
-para nada; cada
etapa que vivimos ten episodios bos e outros non tanto, pero a natureza fai que
o cerebro lle de prioridade aos recordos que nos son mais gratos
-entón tes que
estar de acordo comigo en que o cerebro estanos enganando
-nese sentido
claro que si, pero eu quero pensar que o fai para o noso ben
-espero que
así sexa; recoñezo que me deixas un pouco abraiado coa maneira que tes
de expresarte, se ve que estudaches no Zorelle
-non creo que
no Zorelle nin en ningún outro colexio ensinasen nada disto, nin parecido,
estas cousas valas aprendendo ti ao longo da vida que é a que realmente che vai
ensinando, e tamén lendo libros, sempre me gustou moito ler
-¿ti acórdaste
cando a mestra da Manchica nos deixaba a ti ou a min as chaves para que
abrísemos a escola cando ela por algunha razón non podía vir?, e acababamos
dando nos as clases, a veces durante varios días
-claro que me
acordo, e tamén que me poñía moi nerviosa, non tanto por poñer os deberes ou
tomar as leccións, senón polos mais de corenta rapaces e rapazas que non me
facían puto caso cando os mandaba estar calados, a ti teñámosche mais respecto,
sería que sempre fuches moi serio
-non sei, eu o
que recordo e que a min gustábame aquela sensación de estar sentado na mesa da
mestra, mirando de cara e con certa autoridade aos rapaces, supoño que sería
vaidade ou algo parecido; en todo caso sería a miña única experiencia de mestre
mentres que ti acabaríala elixindo como profesión
-non te
queixes, aínda que levamos moitos anos sen vernos, teño preguntado por ti e sei
que non che ten ido nada mal traballando noutras cousas; ao final a profesión e
o de menos, sempre importa mais traballar no que a un lle guste e moito mais si
iso lle da para ir vivindo, pero seguimos outro día coa conversa que agora xa
se fai tarde e eu aínda teño que recorrer preto de dous centos quilómetros para
chegar a casa
-pois como
tardemos outros corenta anos en vernos, vai ver ti onde será a conversa
-tamén hai
teléfonos correos electrónicos e whatsapp, non sei si sabes
-algo oín si,
aquí tes o meu número
-e aquí o meu
-solo unha
cousa, dicirche que me alegrou moito verte e ter esta conversa contigo despois
de tanto tempo e non me importaría repetila noutra ocasión, pensa que nos
quedaron moitas cousas sen falar
-eu tamén me
alegrei moito do teu encontro, e o de repetilo agora temos os teléfonos e
podemos facelo en calquera momento
-pois entón,
hasta outra
-Iso, hasta
outra»
.jpg)
