A Cortiza

A Rosa A Rosa de Martiño O probe Martiño sempre foi moi apoucado. Un corazón tan sensíbel é moi doado mancalo. Diminuto o nome, váille moi ben axeitado. Despois o golpe que levou, anda máis agarimoso. Xa recuperado, está sempre onda Rosiña, sen parar de aloumiñala, sen deixala nunca soa. Ai! miña Rosiña, puxéronche o nome Rosa, non che se podía poñer de ningunha outra maneira. En ti vexo a cousa máis bonitiña e feitiña que hai en toda a terra nosa, por iso chámante Rosa. Si foras un home, Xacinto sería teu nome, que e a flor máis xeitosiña que arrecende miña hortiña. E se foras Deusa, para min xa o és, está claro, serías ramiño de rosas, chea de cores e de aromas. Vexo en ti esas cores, que só poden ter as rosiñas, perfúmasme cos aromas, da Deusa das frores. -- o -- Foto : / Rosiña na Moradella, 2 de Maio de 2011 Moradella editora

Herdeiros da Cruz Heredeiros da Crus Saíndo do Barreiro cara os Feás, si miras a túa dereita verás unha cruz de madeira,  moi axada xa polo tempo pasado, suxeita no balado de pedra que cerca o monte dos  herdeiros da Tía Jovita. Antigamente o camiño discorría pegado o balado, e cando pasabas por alí non  podías evitar un calafrío no corpo ao mirala, tamén un certo respecto e hasta medo  polas historias que oias contar sobre o que pasara ou puido haber pasado naquel  sinistro lugar. Do que non había dubidas era de que alí, pouco antes de estallar a guerra civil,  habían matado a un home dun tiro de pistola, outra cousa era saber quen o fixera e o  motivo de porque o fixo. Aí, as versións que daban as diferentes persoas que vivían  nesa época eran todas moi confusas, tamén se notaba moito segredo e incluso reparo  a dar nomes de xente ou familiares. Dende o mesmo Barreiro, pero volvendo cara o Mesón, e xusto a dereita antes de...

Río Gato O rio Gato O meu Gato non che ten pés Meu Gato é pequerrechiño Meu Gato dame de beber As augas que quere o Miño. -- o -- Foto :/ Fervenza do Gato, Concello de Cartelle 28 de Marzo de 2009 Moradella editora

Que bonita é a infancia (Felicitas dixit) A infancia Miña infancia son recordos do enxido de Angelina, cunha horta moi enxebre, chea de berzas Cun laranxo de ornamento diante a porta da cociña, e a duras penas medraba, un limoeiro Unha pereira e figueira, e unha vella maceira que non paraba de darmos mazás da libra Un galo con media ducia de galiñas remexían pola terra ó rebusco dun complemento Chícharos e garavanzos, patacas e mais xudías pexegos e mais pavías, xudías do cedo Ameixeira e fatoeiro, e no medio do enxido, unha moi alta cerdeira de atalaia onde moitas veces subín, houbera cereixas ou non e que tamén dela caín bicando o chan Coronaba subir, tan só para ver mellor os montes, de A Seara, e as serras, As Teixugueiras As cociñas fumegando, Seixadas e Seixadelas, as árbores do Carballal e do Bagullo E ó lonxe os outeiros de Castromao aliñados xa cos lindes de Lindoso, ...