Dito 92 : Diario dun infeliz
Diario dun infeliz
Recordo que a primeira vez que escoitara esas voces asustárame moito e
tardara algún tempo en responderlle pero, estrañamente, agora bótoas de menos,
porque agora síntome moi solo. Nunca tiven moitos amigos pero agora non teño
ningún. Eu saúdo e fálolle a todos e todos me falan e devolven o saúdo pero
ninguén segue a miña conversa e doume de conta, aínda que eles pensen que non,
de que non lles gusta moito que lles fale e que lles podo caer pesado. Ademais, dende que andan cos teléfonos
móbiles, penso que fan que están facendo cousas con eles para non falar comigo.
Isto desgústame moito pero teñen que saber que eu non podo ser doutra maneira
aínda que quixera. Outro tanto pásame coas mulleres, que me gustaría tratar con
elas e que elas o fixeran comigo como fan cos demais, pero vexo que e
imposible, xa que noto que me falan o xusto e esquivándome como si fose un
apestado ou tiveran medo de que lles fose a facer algo malo.
Era
mellor cando estaba meu irmán xa que andabamos case sempre xuntos e conversabamos
entre nos, aínda que el a veces contaba cousas moi raras, como que o chamaban
dos servicios secretos americanos para pilotar helicópteros para a guerra de
Iraq ou Afganistán. El tamén dicía que oía voces pero eu nunca chegara a crelo
de todo, ben e verdade que o tiña visto moitas veces falando solo, como si
estivera nunha conversa animada con alguén. Nunha época que estivera ingresado
nun hospital de Ourense, fora eu coa miña nai a visitalo e virámolo, a través
do cristal da porta, paseando dun lado ao outro do corredor acompañado doutros ingresados.
Eu preguntáralle como estaba e dixérame que estaba ben e que xa o podían haber
mandado para a casa pero o xefe médico do centro pedíralle por favor que se
quedara uns días mais para controlar aos que andaban mais mal, que el sabía
como facelo. Contaba que o conseguía poñéndose ao lado deles cando paseaban
polo corredor, apurando cada vez mais o paso hasta conseguir esgotalos e que
desa maneira acabábanse calmando. A veces quero pensar que non foi verdade que
morreu e imaxínoo pilotando helicópteros polos desertos de Asia.
A min
tamén me ingresaron unha vez nese mesmo centro, foi uns anos despois do de meu
irmán. Levaba catro ou cinco anos en tratamento coa médico de cabeceira cando nun
control dinme que estou a sufrir unha alteración de conducta por descompensación
psicótica e que teño asustada a miña
familia pola posibilidade de resgo de agresión. Recordo que, aínda que fora
voluntario, cando me dixeran que tiña que quedar alí, resistírame e fixéranme
quedar á forza. Cando espertara, despois de estar dous días durmindo a causa do
forte sedante que me inxectaran, e me dera conta real de onde estaba e con quen
estaba, recórdoo como o peor día da miña vida. Non porque tivese molestias ou
me tratasen mal, os meus sufrimentos eran os medos e a angustia do que fun
consciente neses momentos: ¡eu era un enfermo mental, eu estaba tolo!.
Menos mal
que, aínda coas facultades prexudicadas, sempre puiden saír da casa a pasear,
ir polos bares, falar coa pouca xente que vai quedando no lugar e vixiar as
casas deshabitadas dos que están en Ourense ou en Barcelona que, aínda que eles
non o saiban, mais dunha vez teño visto a forasteiros pararse a mirar si podían
entrar para quedarse de ocupas, pero ao verme a min por alí cambian de idea e
acábanse marchando.
Seguirei a vivir a miña vida que case ninguén entende e nunca
entenderán, pero é a miña vida, a que me tocou vivir, sempre solo.
As voces que xa case nunca aparecían, volveran
de novo para rumorearme a coro: ti nunca estarás solo».
militante dun partido ecoloxista:
si tropezase vostede cun deses
loucos furiosos incribles
non o deixe escapar, léveo a casa,
son tenros como nenos,
ás veces teñen frío quen sabe si é porque
lles pegaron duro,
dormen pouco, lávanse todo tempo e son moi
beixadores e miróns
pero coidan os libros, sacan todas as noites
o cubo do lixo á escaleira
e están só pendentes de ter sempre
un cinceiro á beira.
.jpg)
