Dito 98 : Pepe foise de Rositas
Pepe foise de Rositas
Non
sabería dicir con certeza si foramos amigos ou compañeiros, o certo era que
sempre nos levamos ben. Na escola do Taller á que asistiramos dende os seis
anos, sentabámonos durante un tempo nun mesmo banco onde, co resto dos da fila
e sen que a mestra se dese conta, abriríamos a petrina mais dunha vez para
comparar quen era o que a tiña mais grande.
O
descorrer do tempo e a natureza fóranse encargando de que pasásemos de rapaces
a mozos case sen darnos conta, aínda que uns mais favorecidos fisicamente que
outros para gustarlle ás mulleres, así el acabaría tendo moito mais éxito sen
apenas molestarse en buscalas mentres que a min, por moito que o intentase,
faríanme menos caso.
Cumpridos mais ou menos dezaoito anos Pepe “botouse” unha moza na Seara
cando aínda estaba de moda que a nai da moza deixase subir ao cuarto da casa ao
seu pretendente; eu acompañárao algunha vez, mais que nada para ir de paquete
na súa Montesa que acababa de comprar. Recordo que para subir a serra do
Ribeiro tiñamos que parar polo medio da costa para volver a embalar a moto que
malamente podía cos dous. Mentres eles estaban no “amorío” eu esperábao no bar
xogando ao futbolin ou mirando a televisión. Xa de volta, a veces, contábame o
que facían os dous no cuarto, que non sería precisamente estar sentados solo a
falar como eu imaxinaba, e a min poríanseme os dentes longos con todo aquilo
que me dicía.
Máis
ou menos no mesmo concepto, coa diferencia de que era muller, sería a relación
que eu chegaría a ter con Rosa, unha rapaza nacida na Arxentina pero vinculada
a Santomé de onde tamén era seu pai. Non sei exactamente cando viñeran a vivir
ao lugar pero debeu de ser a finais de 1960, ela debía andar nos doce ou trece
anos, eu cinco máis. Seus pais compraran un solar e fixeran unha casa, no baixo
da cal acabaran abrindo unha tenda bar na que Rosa axudaría, non sempre moi a
gusto, a atender á clientela que puidera haber.
O
local era bastante escuro, sobre todo na zona do mostrador onde case sempre habería
unha luz acesa, salvo cando Rosa estaba detrás; isto non é ningún piropo, é o
recordo que eu teño da sensación que daba cando ela aparecía sorrindo sempre e
repartindo simpatía da que iría sobrada.
Que aquel bar acabase sendo o punto principal
de reunión da mocidade do lugar durante un tempo, non sería solo mérito de
estar atendido polos dous adolescentes da familia, tamén tería algo que ver o
feito de que as moitas mozas que había daquelas en Santomé empezaran a
frecuentar ese tipo de establecementos, hasta entón “reservados” case
exclusivamente para homes.
No concorrer diario daquel bar conviviamos
un pouco todos: xogando ao futbolin, ás cartas, ao dominó, incluso algúns
aprenderíamos a xogar ao xadrez gracias a que a familia había traído un taboleiro
dás Américas e tanto o pai como o fillo ensináranos a mover as pezas.
A presencia de Rosa sempre se sentía,
aínda que non estivese, como un icono sensual ao mesmo tempo que de inocencia
e, sobre todo, de moito respecto polos concorrentes. Viña a ser como algo que
nos pertencía un pouco a todos os do lugar, que ninguén de fóra viñese con
malas intencións porque saltaríamos mais de un a defendela si fixese falta.
O seu carácter aberto, a súa maneira de ser, simpática e sociable podían facer
que alguén se fixese mais ilusións das debidas, si así fose alí estaría ela
para aclararlle que a cousa no ía por aí.
A punto de cumprir vinte anos eu
marcheime, ao fin, de Santomé aínda que, como o turrón, volvía sempre polo
nadal. Por esas datas xa había mercado un coche o que me permitía, a min e
algúns mozos do lugar, acudir ás festas e bailes que quedaban mais lonxe, a
Manchica, Ourense ou Carballeda de Avia serían solo algúns deses lugares, a
este último iamos porque as mozas raramente nos negaban o baile, incluso aos
menos agraciados.
Volvendo dunha daquelas viaxes arredor das dúas da mañá, estaban esperándome
Pepe e Rosa no Olivar ao lado do garaxe onde gardaba o coche, aínda que non
había moita luz, puiden ver que tamén levaban algúns vultos con eles. Dixéranme
si os podía levar a Ourense e eu dixéralle que si.
Recordo que durante a viaxe foramos
falando de temas alleos que non terían nada que ver co que se respiraba no
ambiente. Eu non preguntaba e eles non contaban nada pero os tres sabiamos
todo, ou case todo. Pola miña parte teño que dicir que non sabía que estivesen enrolados hasta ese punto; é verdade que
os había visto flirtear varias veces
e sabía que sempre se levaran ben pero nunca cheguei a pensar que acabasen así.
Chegando á capital eu preguntáralle
onde querían que os deixase e dixéranme que tiñan pensado coller un tren ao día
seguinte, creo que a Barcelona, entón quedarían nalgunha pensión que estivese
preto da estación. A pensión resultou ser unha existente aínda hoxe e co mesmo
nome no barrio da Ponte. Recordo que alguén fora preguntar si había habitación
e o confirmarlle que si, descargamos os vultos e despediríame deles
desexándolle boa sorte onde queira que fosen.
A viaxe de volta
fixéraseme moi corta porque lle quedara dando voltas a toda a historia sen
aínda ser capaz de asimilala. Recordo que por un lado sentíame contento por
axudarlle naquel momento complicado para eles; pero por outro con rabia e tamén
tristeza porque era consciente de que ía tardar, como así foi, moito tempo en
volver a ver a uns bos amigos.
Cando cheguei a Santomé e me dispoñía
a levar o coche o garaxe, pareceume ver a alguén ao lado da casa de Felisindo;
xa de volta estábame esperando o pai de Pepe. As palabras que recordo que intercambiamos,
mais ou menos, podían haber sido estas:
-Ola, ¿Ves de Ourense?
-Si
-¿Fuches levar a Pepe?
-Si
-¿Ía Ela tamén?
-Si
Dito isto o home deu media volta e botaría a
andar cara a súa casa.
No tempo que me levou chegar á miña
recordo que quería poñerme na situación daquelas familias e de como o estarían
a pasar pero a cabeza íaseme toda aos que quedaran naquela pensión. Tanto sería
así que si naqueles momentos me chegasen a admitir na súa escapada eu iríame con eles.
Texto por Luis de Olimpia
Moradelha editora
.jpg)
