Dito 42 : E sen cura (2)
Santo Tomé
(Casa da tía Estrela)
E sen cura (2)
by Luis de Olimpia
… E en isto chegou Manuel.
Acabábase de celebrar o concilio Vaticano II
onde, entre outras cousas, se aprobara que os curas dixeran a misa mirando para
a xente e no idioma de cada lugar e non como viñera sendo hasta a de agora, de
costas e en latín.
Frase de Pablo
VI: Prefiero dar mi vida
antes que cambiar la ley del celibato.
Outra das cousas
“polémicas” que se trataran era a de si o celibato debía de ser voluntario ou
tería que seguir sendo obrigatorio.
Esta proposta, desgraciadamente, non chegara a
prosperar tanto como para ser abolida, pero si abría algunhas portas para que,
os que quixeran saírse de curas e casarse, podían facelo sempre que solicitaran
unha dispensa a Roma e alegaran motivos suficientes.
Todo isto despois de un interrogatorio moi intimo e persoal que, nalgún caso,
podía chegar a ser inmoral.
Aínda así, si conseguían o consentimento, se
lles esixía ou “recomendaba” que viviran o mais lonxe posible do lugar onde
desenrolaran a súa última labor pastoral.
Tampouco poderían dar clases de relixión nin
nada que tivera que ver con actos da igrexa, confesar, dar a comuñón ou o
Viático, etc .
Manuel García Castañeda, orixinal de Lobás,
Calvos de Randín; preto da Raia, pegado ao Couto Mixto. Cando acaba o curso e
tiña que ser ordenado cura, o bispo Temiño decide non facelo nese momento por,
segundo el, carecer de vocación suficiente.
Emigra ao Uruguai onde si e ordenado e exerce
de cura grazas a un informe favorable que lle fai a diocese de Ourense e da necesidade
de sacerdotes no país.
Ao cabo de
pouco tempo está de volta pero o bispo dille que para poder dicir misa en
público aínda tería que estar unha temporada como capelán.
Está un
pouco mais de tres anos na parroquia de San Pío X, Mariña Mansa como axudante
do párroco e entonces Temiño, agora si, acaba asignándolle unha parroquia.
E así e como, a
finais dos anos sesenta, aterra en Santomé.
Nada mais chegar a xente da aldea alegrase co cambio. O anterior
requiría o Don ao referirse a el, mentres
que a este bastaba con dicir Manuel. Pasouse do negro da sotana, ao claro dunha
roupa de paisano. A unha pastoral de beatitude entusiasta extrema, a empregar unha
“linguaxe”, fose nos actos litúrxicos ou en público, mais acorde e a gusto para
todos.
El tampouco se
vía a desgusto coa xente. Incluso se podería dicir que con algúns/as, moi a
gusto.
Permanece pouco
tempo na parroquia, pero suficiente para integrarse na comunidade e poñer de
moda os (quentes) no bar das airas, dos que podía tomar varios
nunha tarde de domingo xogando ao dominó.
O esforzo e
dificultade que lle debeu de supoñer facerse cura, tería que volver a pasalo agora
para deixar de selo. Pero a decisión estaba tomada e non había volta atrás. Si
demostrara perseveranza e tesón no primeiro caso, agora eran firmeza e
tenacidade, virtudes das que dispuña de sobra e das que deixaría boa pegada no
resto da súa vida.
Emigrou, coa súa compañeira a Alemaña, onde
permaneceron uns anos. Xa de volta instaláronse en Valladolid, onde viviron e
traballaron rexentando un negocio de restauración. A pesares de ter a
residencia en Valladolid, adoitaba vir a miúdo a Santomé con toda a súa familia
onde se seguía encontrando cómodo e ben recibido.
Poda que algúns
dos seus compañeiros chegaran a pensar que isto o fixera por estar o mais lonxe
posible de onde había estado de cura, como esixía a igrexa, pero nada mais
lonxe da realidade; el estaba moi por encima de esas nimiedades.
Para os seus
acólitos poda que non fora un bo Padre, pero para os que o recordamos sabemos
que foi un gran Pai.
Seguirá…
Texto by Luis de Olimpia
Foto : / Casa da tía Estrela do Capitán , 6 de Xullo de 2019
Moradelha editora
.jpg)
